دیباچه
این کتاب شامل کلماتی ویژه است که در حکم ابیاتی واحد فراهم نیامده‌اند تا ادعای کشف حقیقتی را داشته باشند. در نتیجه، این ضدّ-ابیات نه فهم را مطالبه می‌کنند و نه در ضیافت معنا داعیۀ خواننده‌نوازی دارند. فقط اگر خواننده این ویژگی مسمتر را بپذیرد، می‌تواند شک کند که چگونه این ابیات می‌توانند بدون ندامت از آن جنگل بی‌زمانی بگریزند که درش سایه‌های محوِ بودن سکنا دارند.
این کتاب ممکن است خواننده را ترغیب کند تا اشعار را با برداشت خود از نو بسراید، کاری که شاعر خود اذعان دارد قادر به آن نبوده. از این‌رو، هر ضدّ-بِیت می‌تواند در حکم سائقه‌ای باشد تا خواننده آن شعری را تصور کند که در پناه سایه‌های ابیات کتاب پنهان است. با این وصف، شاعر با درک ویژه‌ای از ماهیت زبان، خواننده را تشویق می‌کند تا از طریق فرا-سکوت، یعنی سکوتی که راه به سکوتی عمیق‌تر می‌برد، بر گردِ چیزهای اطراف خود ژرفایی بیافریند.
این کتاب ارتباط مستقیمی با «تئوری تصویری لودویگ ویتگنشتاین» دارد که در رسالۀ فلسفی-منطقی مطرح شده است. بر اساس این نظریه، زبانْ هرگز وضوحِ حقیقی معنا را منتقل نمی‌کند. با این شرح، فقط گاه‌گاهی می‌شود حسی را از رهگذر زبان در مورد چیزها به‌دست آورد؛ زبانْ امکانات ضروری آفرینش آن حس را با گریز از سایه‌های مبهم «بودن»، در اختیارمان می‌گذارد.

مکث می‌کنم کمی؛ در بیرونِ سکوتم، تا ساکت‌تر باشم

آ. گِئورگالیدِس